Τα ψυχοσάββατα είναι ημέρες αφιερωμένες στους κεκοιμημενους αδελφούς μας όπως άλλωστε και κάθε Σάββατο. Ας αναλογιστούμε ότι υπάρχουν δύο πόλεις: η μία αποτελείται από τους ζωντανούς, και η άλλη από τους κεκοιμημενους. H μικρή πόλη που αποτελείται από τους ζωντανούς είναι η μειοψηφία. H μεγάλη πόλη, είναι το κοιμητήριο. Προτιμώ να λέγω την λέξη κοιμητήριο από νεκροταφείο και κεκοιμημένο αντί για νεκρό. Αυτούς λοιπόν τους κεκοιμημενους που, ο καθένας κατά διαφορετικό τρόπο, απήλθαν από τον κόσμο τούτο, μνημονεύει το ψυχοσάββατο η Εκκλησία μας και σε αυτό έγκειται η διαφορά από τα υπόλοιπα Σάββατα. Άλλοι από αυτούς πέθαναν νήπια άλλοι σε προχωρημένη ηλικία. Άλλοι πέθαναν μέσα στο σπίτι τους, και άλλοι έξω στα χωράφια, στους δρόμους ή στα βουνά ενώ άλλοι μέσα στη θάλασσα. Άλλοι σκοτώθηκαν η τους έφαγαν τα θηρία της ερήμου.
Όλους αυτούς ενθυμείται σήμερα η Εκκλησία.
Αν επισκεφτείτε ένα κοιμητήριο στην Μεγάλη Βρετανία και δείτε την περιποίηση των τάφων πραγματικά θα νιώσετε ντροπή για την κατάσταση των δικών μας κοιμητηρίων, των περισσοτέρων δηλαδή που από τα χορτάρια δεν βλέπεις τίποτα.
Πόσοι είναι εκείνοι που επισκέπτονται τους τάφους των συγγενών τους να τους πάνε λουλούδια και να καθαρίσουν; Πολλοί ούτε κερί δεν ανάβουν κι ας μένουν στο σπίτι που τους άφησαν εκείνοι που έφυγαν.
Yπάρχουν πολλοί κεκοιμημένοι που τους έχουν λησμονήσει οι πάντες. Η Μητέρα Εκκλησία όμως δεν τους λησμονεί ακόμη κι αν όλοι τους έχουν ξεχάσει. Έτσι λοιπόν την ημέρα του ψυχοσάββατου μνημονεύονται όλοι οι κεκοιμημένοι ακόμη κι εκείνοι τους οποίους λησμόνησαν οι συγγενείς των. Πόση αγάπη πηγάζει από τούτη την ενέργεια αγαπητοί μου;
Συμπεριφερόμαστε πολλές φορές δίχως να σκεφτόμαστε. Άλλωστε κι εμείς οι ζωντανοί δεν θα κληθούμε να ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο κάποια στιγμή; Πρέπει να προετοιμαζόμαστε για την ημέρα εκείνη που θα αγκαλιαστούμε με τους κεκοιμημενους αδελφούς μας, την ημέρα του θανάτου μας. Πολλοί φέρονται λες και εκείνοι δεν θα περάσουν το κατώφλι του θανάτου ποτέ, πόσο εξωπραγματικό και πόσο αιθεροβάμονες μπορούν να χαρακτηριστούν. Ίσως βέβαια φοβούμενοι ότι δεν είναι έτοιμοι να το πιστεύουν τούτο. Ποτέ όμως δεν είναι αργά για να ακολουθήσουν το μονοπάτι που μας έδειξε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, έτσι ώστε όταν έρθει το κάλεσμα να συνοδεύεται με χαμόγελο και χαρά. Αγαπητοί μου: «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού». Ρίγος με διακατέχει όταν λέγω τούτο συνειδητοποιώντας τις αμαρτίες μου και την ανάγκη μου να έρθω κοντά στις διδαχές του Σωτήρα Χριστού. Ας αναπαύονται εν ειρήνη και εμείς οι ζώντες να έχουμε πάντοτε μνήμη θανάτου.