Συνέντευξη με την νέα συμπολίτισσά μας ηθοποιό Μάγδα Κουστέρη
Μία νέα παρουσία στα θεατρικά δρώμενα είναι η συμπολίτισσά μας Μάγδα Κουστέρη, που στην πολύ νεαρή ηλικία των 26 ετών, κυνηγά το όνειρό της και αυτή την περίοδο συμπρωταγωνιστεί με την Άννα Ανδριανού στην θεατρική παράσταση «Οι πιο δυνατές». Η Μάγδα μας μίλησε για την πορεία της στην υποκριτική και πώς είναι για έναν νέο άνθρωπο να διεκδικεί μια θέση στα καλλιτεχνικά δρώμενα.
- Πώς προέκυψε η ενασχόληση σου με την υποκριτική;
- Από μικρή είχα την τάση να φτιάχνω δικές μου ιστορίες και μετά να παίζω διάφορους ρόλους. Θυμάμαι μια ιστορία που μου είχε πει η μητέρα μου. Δε πρέπει να ήμουν πάνω από 4 χρονών όταν εκείνη ήταν στην κουζίνα και μαγείρευε και με ακούει να κλαίω γοερά και να μιλάω μόνη μου. Εκείνη όπως ήταν αναμενόμενο με ρώτησε τι έχω κι εγώ της απάντησα, «Άσε με ρε μαμά, παίζω!» (ΧΑΧΑ). Κι εκείνη μου απάντησε χαριτολογώντας ότι θα έπρεπε να γίνω ηθοποιός. Το να φτιάχνω ιστορίες και να χάνομαι σε αυτές με ακολούθησε και τα επόμενα χρόνια και δε σας κρύβω ότι συνεχίζω να το κάνω. Στο λύκειο πια η ιδέα του να γίνω ηθοποιός ήρθε και έκατσε μέσα μου, αλλά δε το είπα σε κανέναν.
Οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ αρνητικοί με την απόφαση μου αλλά όπως οι περισσότεροι γονείς φοβούνταν το χώρο και τη δυσκολία που θα αντιμετώπιζα να επιβιώσω από αυτή τη δουλειά. (Έκανα πολλές δουλειές εκτός χώρο ώστε να μπορέσω να συντηρήσω τον εαυτό μου αλλά και για να κάνω τα πράγματα που ήθελα. Δούλεψα κυρίως στον τουρισμό και στην εστίαση.)
Έτσι, λοιπόν, έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο τμήμα της Διοίκησης Επιχειρήσεων. Στη σχολή δε πάτησα ποτέ το πόδι μου και γενικότερα ήξερα πως δε με ενδιέφερε καθόλου αυτό το αντικείμενο. Έτσι παράλληλα με το άγχος μιας πιθανής προσπάθειας να επαναλάβω τις πανελλαδικές, το φθινόπωρο του 2015 μπήκα στη θεατρική ομάδα του Δήμου Μεγάρων με την Ευγενία Σάλτα στη σκηνοθεσία και πολλούς αγαπητούς συντελεστές και λάτρεις του θεάτρου. Πέρασα πολύ όμορφα στη παράσταση «Χωριό Ηλιθίων» και πήγαμε πολύ καλά.
- Ποια είναι η πορεία σου στο χώρο και σε ποιες παραστάσεις έχεις παίξει;
- Ξεκίνησα κάποια μαθήματα υποκριτικής στο «Θέατρο των Αλλαγών», όπου και συμμετείχα τον Αύγουστο του 2016 στο 12th International Festival of Making Theater με το έργο «A Midsummer Night’s Dream»του William Shakespeare στο πρωτότυπο. Ομολογώ ότι τόσο ο ρόλος της Hermia όσο και η γλώσσα με δυσκόλεψαν αρκετά. Έπειτα ξεκίνησα να πηγαίνω δειλά δειλά στις πρώτες μου ακροάσεις. Φυσικά δε με πήραν με τη μια και πέρασα από πολλές ακροάσεις μέχρι που το 2018 πήρα ένα μικρό ρόλο, ως το παιδί της καρποφορίας, στο χοροθεατρικό «In a painted Labyrinth» σε σκηνοθεσία Αγγέλας Πουλιμά και χορογραφία Κατερίνας Σπανού, όπου ανέβηκε για λίγες παραστάσεις στο Από Μηχανής Θέατρο.
Παράλληλα είχα συμμετάσχει σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές και ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους με βοηθητικούς ρόλους. Έδωσα εξετάσεις στη Δραματική σχολή και το 2019 πήρα έναν μικρό ρόλο στη ξενόγλωσσή ταινία μεγάλου μήκους «Destiny» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κατσικούδη. Την ίδια χρονιά παρακολούθησα διάφορα σεμινάρια υποκριτικής με τους Olga George και Μανούσο Μανουσάκη. Ακολούθησαν αρκετές ακροάσεις ώσπου ήρθε ο κορονοϊός στην Ελλάδα και μας βρήκε το πρώτο lockdown εκεί τα πράγματα έσφιξαν και η ψυχολογία μου κλονίστηκε αρκετά.
Σκεφτόμουν να τα παρατήσω κι έτσι αποφάσισα να μπω στο πανεπιστήμιο όπου τώρα είμαι στο τρίτο έτος. Έτσι, λοιπόν, το 2020 έγινα δεκτή στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο της Κύπρου στο πρόγραμμα «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό» με Κατεύθυνση την Ελληνική Φιλολογία. Παράλληλα αποφάσισα να σπουδάσω σενάριο στη Σχολή Σεναρίου του ΑΝΤ1 και έτσι με βρήκε το δεύτερο lockdown με πολύ διάβασμα… Από τη σχολή σεναρίου αποκόμισα πολλές γνώσεις και καλούς φίλους με τους οποίους κάνω παρέα ακόμα και σήμερα.
Όταν επιτέλους ηρέμισαν τα πράγματα με τον ιό αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στην υποκριτική που τόσο αγαπάω μιας και ποτέ δεν έριξα την αυλαία μέσα μου. Ένας νέος κύκλος ακροάσεων ξεκίνησε αλλά δεν έγιναν και πολλά. Το καλοκαίρι που μας πέρασε συμμετείχα στο Φεστιβάλ Αισχύλεια της Ελευσίνας στη παράσταση «Πέρσες» του Αισχύλου με την οποία πήγαμε και στο Ηρώδειο. Εκπληκτική εμπειρία!
-Πού παίζεις αυτόν το καιρό;
-Το Δεκέμβριο του 2022 αποφάσισα να πάω σε ένα θεατρικό Εργαστήριο στο θέατρο Επι Κολωνώ. Πήγα στο πρώτο μάθημα δοκιμαστικά, όπως συνηθίζεται, ώστε να δω αν μου αρέσει για να συνεχίσω. Εκεί γνώρισα την υπεύθυνη του εργαστηρίου Πέπη Μοσχοβάκου με την οποία είπαμε δυο κουβέντες και μετά έκανα κάποιους αυτοσχεδιασμούς με την υπόλοιπη ομάδα. Ήμουν τόσο απογοητευμένη από το γεγονός ότι δεν έβρισκα δουλειά που το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω και να το ευχαριστηθώ. Έτσι λοιπόν κι έγινε. Πέρασα υπέροχα! Την επόμενη μέρα μου στέλνει μήνυμα η Πέπη ρωτώντας με αν έχω επαγγελματικές φωτογραφίες. Της στέλνω τις φωτογραφίες και παρόλο που σκέφτηκα «Βρε μήπως;» το απόδιωξα αμέσως από το μυαλό μου θεωρώντας το απίθανο. Μετά από δύο μέρες ήμουν στο σπίτι ενός φίλου που γιόρταζε και με πήρε η σκηνοθέτης Πέπη Μοσχοβάκου τηλέφωνο. Μου έκανε τη πρόταση να συμμετάσχω στη παράσταση «Οι πιο Δυνατές» σε κείμενο της Άννας Αδριανού. Φυσικά και είπα ναι αμέσως, αλλά περίμενα και την έγκριση από τον παραγωγό Βασίλη Κωνσταντουλάκη και την κυρία Άννα Αδριανού. Την επομένη είχα πάει με τη μητέρα μου για φαγητό το μεσημέρι και με παίρνει η Πέπη τηλέφωνο και μου λέει «Έλα για την πρώτη ανάγνωση». Δε μπορούσα να το πιστέψω ότι πήρα το ρόλο. Θυμάμαι σημείωνα τη διεύθυνση πάνω στο τραπεζομάντιλο (ΧΑΧΑ) και η μητέρα μου να με κοιτάει αποσβολωμένη. Μετά από δύο μέρες ακολούθησε η φωτογράφιση και η γνωριμία με όλους τους συντελεστές και ξεκινήσαμε εντατικές πρόβες καθημερινά για περίπου δύο μήνες.
Μέχρι να βγει το επίσημο δελτίο τύπου δε το είχα πει σε κανέναν πέρα από την οικογένεια μου και σε δυο τρεις φίλους. Στο χώρο είναι σύνηθες να ακυρώνονται δουλειές τελευταία στιγμή ή κάτι να πάει στραβά και να δώσουν σε άλλον τον ρόλο. Ήθελα να ήμουν σίγουρη και με είχε φάει το άγχος μέχρι να γίνει επίσημα η ανακοίνωση.
Στις 28 Ιανουαρίου 2023 ανέβηκε η παράσταση «Οι πιο Δυνατές» στο Θέατρο Αλκμήνη και θα συνεχίσουμε μέχρι τις 9 Απριλίου κάθε Σάββατο στις 21:30μ.μ. και Κυριακή στις 18:30μ.μ.
Μετά το Πάσχα θα ακολουθήσει περιοδεία σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή τη συνεργασία καθώς είναι η πρώτη στην ουσία σοβαρή δουλειά που κάνω. Το κλίμα είναι πολύ ζεστό και ευχάριστο. Ρίχνουμε πολύ γέλιο και λέμε πολλές ιστορίες.
Η παράσταση αυτή είναι γυναικεία υπόθεση τόσο το θέμα του έργου αλλά και οι άνθρωποι που το συντελούν. Οι ηθοποιοί Άννα Αδριανού στο ρόλο της Κυρίας, η Λίλη Τσεσματζόγλου στο ρόλο της Ερωμένης κι Εγώ στο ρόλο της Σερβιτόρας του μπαρ, η σκηνοθέτης μας Πέπη Μοσχοβάκου και η βοηθός σκηνοθέτη και παραγωγής Λούλα Τριανταφύλλου. Μόνο ο παραγωγός μας Βασίλης Κωνσταντουλάκης και ο σκηνογράφος και ενδυματολόγος Γιώργος Λυτζέρης μας ξέφυγαν (ΧΑΧΑ). Το έργο μιλά για την γυναικεία φύση όπου εγκλωβίζετε μέσα στα στενά όρια της κοινωνίας και συνήθως δυστυχεί. Παρόλα αυτά οι επιλογές μας μας κάνουν αυτό που είμαστε και κάθε μια από αυτές μας οδηγεί πιο κοντά στην ευτυχία ή τη δυστυχία.
Ο ρόλος μου έχει μια πιο αντικειμενική ματιά στα πράγματα καθώς λειτουργεί ως παρατηρητής. Βλέπει όσα διαδραματίζονται και αναθεωρεί πολλές από τις επιλογές της ή μάλλον εκτιμά όσα έχει. Πολλές φορές πρέπει να δούμε το χειρότερο για να εκτιμήσουμε όσα έχουμε. Είμαι σε γενικές γραμμές ένας ντροπαλός και εσωστρεφής άνθρωπος αλλά στη σκηνή νιώθω σαν το σπίτι μου.
Όταν ήρθαν οι γονείς μου να με δουν στη πρώτη παράσταση, ο πατέρας μου μου είπε ότι περίμενε να έχω περισσότερο άγχος, αναλογιζόμενος το γεγονός ότι στις περισσότερος ακροάσεις πήγαινα σαν τρεμάμενο ψάρι. Φυσικά και είχα άγχος, ειδικά στην επίσημη πρεμιέρα όπου ένιωθα ότι έτρεμε όλο μου το σώμα, αλλά δε το άφησα με καταβάλει. Ήξερα που βρίσκομαι, κι ότι αυτό που κάνω αν μη τι άλλο με κάνει ευτυχισμένη. Θυμάμαι η Πέπη και η κυρία Άννα μου έλεγαν, «Ευχαριστήσου το! Ο ηθοποιός πρέπει να χαίρεται όταν παίζει και να το ευχαριστιέται όπως ένα παιδί.». Νιώθω τυχερή που έχω αυτούς τους ανθρώπους για συνεργάτες. Η Πέπη είναι πάντα δίπλα μου για ότι κι αν χρειαστώ και η κυρία Άννα πάντα με συμβουλεύει πριν αλλά και μετά από κάθε παράσταση, «Σήμερα ήσουν πολύ καλή!» ή «Θα μπορούσες να κάνεις αυτό έτσι…», ή «Πρόσεχε αυτή την ατάκα!», το ίδιο κάνει και η Λίλη η οποία έχει την ενέργεια ενός μικρού παιδιού μέσα της και στο μεταδίδει έντονα πάνω στη σκηνή. Σε ενεργοποιεί και αυτό είναι πολύ βοηθητικό για μια νέα ηθοποιό όπως εγώ.
Παρόλο που χαίρομαι για τη παράσταση κι όλα αυτά που μου έχουν συμβεί, υπενθυμίζω στον εαυτό μου συχνά ότι, «όσο δύσκολο είναι να μπεις στο χώρο άλλο τόσο είναι και να έχεις διάρκεια σε αυτόν».
Δε σας κρύβω ότι αγωνιώ συνεχώς αν θα βρω δουλειά μετά τη παράσταση και μετά την άλλη και την άλλη….αλλά αυτό είναι κάτι που πάντα θα συμβαίνει μιας και το 90% των ηθοποιών αγωνιά όπως εγώ. Ξέρω πως θα ζήσω με αυτό, κι όσο ψυχοφθόρο κι αν είναι η στιγμή της «δικαίωσης» έρχεται όταν ερμηνεύεις έναν ρόλο που σε γεμίζει τόσο που όλα σβήνουν. Είναι σαν τον πόνο της γέννας που όλες οι μητέρες νιώθουν αλλά όταν γεννηθεί το παιδί τους τα ξεχνούν όλα.
- Πού φαντάζεσαι τον εαυτό σου στον καλλιτεχνικό χώρο;
- Δε σας κρύβω πως η μεγάλη μου αδυναμία είναι ο κινηματογράφος, χωρίς όμως να σημαίνει ότι βάζω σε δεύτερη μοίρα το θέατρο και τη τηλεόραση. Ο κόσμος του κινηματογράφου με μαγεύει τόσο ως ηθοποιός αλλά κι ως δημιουργός. Αν είχα τη δυνατότητα θα ήθελα να εργαστώ σε όλες τις θέσεις ώστε να μπορώ να δημιουργήσω μια ταινία από το μηδέν. Η 7η τέχνη δεν είναι τυχαία από τις δημοφιλέστερες στον κόσμο. Θυμάμαι από μικρή είχαμε με τον πατέρα μου ορίσει βραδιές ταινίας τις Παρασκευές. Πηγαίναμε στο video club στην αίθουσα με τις κασέτες (τα πρώτα χρόνια) και μετά στα DVD και σκεφτόμασταν με τις ώρες ποιες ταινίες να επιλέξουμε. Τελικά καταλήγαμε με 2-3 ταινίες τη φορά (ΧΑΧΑ). Τα τελευταία χρόνια πριν κλείσουν τα video club είχα φτάσει στο σημείο να περιπλανιέμαι στους διαδρόμους και να ψάχνω ταινία που δεν έχω δει. Ακόμα κι όταν ήμουν άρρωστη η παρηγοριά μου ήταν οι ταινίες που έφερνε ως δώρο ο πατέρας μου στο σπίτι. Δυστυχώς είμαι πολύ κακή στο να θυμάμαι τίτλους και ονόματα αλλά μπορώ να σου περιγράψω ολόκληρη τη ταινία (ΧΑΧΑ).
- Τι έχει να πεις σε νέα παιδιά, όπως εσύ που προσπαθούν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα;
- Πίστη! Πίστη στο εαυτό μας και σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Και φυσικά συνεχής ενασχόληση με το αντικείμενο ώστε να γίνουμε καλύτεροι. Ο πατέρας μου συγκρίνει πολλές φορές τον χώρο του αθλητισμού, στον οποίο έχει μεγαλώσει, με τον καλλιτεχνικό χώρο αλλά και με όλους τους χώρους. Λέει ότι, «Το ταλέντο δεν είναι ποτέ αρκετό. Αν ένας έχει ταλέντο (δηλ. μια ευκολία στο να κάνει κάτι) και ένας άλλος όχι αλλά δουλεύει σκληρότερα από τον πρώτο τότε ο πρώτος θα μείνει στάσιμος και ο δεύτερος θα τον ξεπεράσει». Πρέπει να επιμένουμε σε αυτό που θέλουμε, στον στόχο μας. Να προσπαθούμε να τον κατακτήσουμε μέρα με τη μέρα. Μπορεί να φτάσεις στο σημείο να τα παρατήσεις αλλά εκείνη η ώρα είναι η κρίσιμη. Αν τελικά τα παρατήσεις δε θα μάθεις ποτές αν μπορούσες να τα καταφέρεις ενώ αν το προσπαθήσεις με όλες σου τις δυνάμεις έχεις πολλές πιθανότητες να τα καταφέρεις. Τα όνειρα που μετατρέπονται σε στόχους είναι εφικτά, τα όνειρα που παραμένουν όνειρα δε θα μπορέσουν ποτέ να αποκτήσουν υλική υπόσταση στη ζωή μας. Άργησα να το καταλάβω κι εγώ αυτό αλλά «κάλλιο αργά παρά ποτέ» (ΧΑΧΑ).
Σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη αυτή συνέντευξη.