ΛΥΚΕΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΜΕΓΑΡΩΝ
“Η συμβολή των Ελληνίδων στην Επανάσταση”
(Μηνιαίο Αφιέρωμα)
Η Ανδρονίκη από το Οίτυλο ήταν μια γυναίκα ψηλή, με μεγάλα μαύρα μάτια, που το πρόσωπό της ήταν όλο ενέργεια και η ψυχή της γενναία.
Ήταν σύζυγος του Στάρκου κι είχε αποκτήσει μαζί του έναν γιό, τον Νικόλα .
Επειδή δεν διέθετε περιουσία τέτοια που να της επιτρέπει να αρματώσει τα δικά της καράβια, όταν έμεινε χήρα, αποφάσισε να δώσει στην πατρίδα τον εαυτό της .
Από το 1821 η Ανδρονίκη ενώθηκε με τους Μανιάτες, όταν στις 18 Ιανουαρίου στην Καρδαμύλη ο Κολοκοτρώνης τους κάλεσε κοντά του, επιστρέφοντας από τη Ζάκυνθο.
Πήρε μέρος στην πρώτη τακτική μάχη που δόθηκε στο Μοριά, με τον Κολοκοτρώνη στις όχθες του Ρουφιά. Έπειτα, στη μάχη του Βαλτετσίου στις 17 Μαΐου, ενώ διακρίθηκε για τις ικανότητές της στην πολιορκία της Τριπολιτσάς.
Προτιμούσε να την ξέρουν με τ’ όνομά της μονάχα, γιατί δεν ήθελε να χρησιμοποιεί το επώνυμο που ατίμαζε ο γιος της Νικόλας , ο οποίος κατά τη διάρκεια της Επανάστασης συνεργάστηκε χωρίς ντροπή με τους κατακτητές – πειρατές και εμπόρους σκλάβων που το 1821 σκορπούσαν τον τρόμο στο Αιγαίο.
Έτσι κι αυτή ρίχτηκε στον πόλεμο, γιατί διψούσε για τη λευτεριά της πατρίδας της, αλλά και ωθούμενη από μια δυνατή επιθυμία για εκδίκηση.
Και μάλιστα στις 4 Μαρτίου του 1822,ενώ πολεμούσε κάτω από τις διαταγές του Ναυάρχου Μιαούλη, μετά από έναν τρομερό αγώνα πέντε ωρών, όταν οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή και να ζητήσουν καταφύγιο στη Ζάκυνθο, η Ανδρονίκη αναγνώρισε το γιο της πάνω σε ένα από τα εχθρικά πλοία. Τότε, μη θέλοντας πια να ζήσει απ’ τη μεγάλη ντροπή, ρίχτηκε με λύσσα στον αγώνα, γυρεύοντας το θάνατο.
Έπειτα, βρέθηκε ανάμεσα στους τέσσερις χιλιάδες πολεμιστές του Κολοκοτρώνη,
όταν εκείνος διορίστηκε αρχιστράτηγος του Μοριά. Κατά την απόβαση του Ιμπραήμ στα μεσσηνιακά παράλια όμως, αναγκάστηκε να κρυφτεί στο εσωτερικό της Μάνης, για να μην πέσει στα χέρια των Αράβων.
Στις εκστρατείες του 1825 και του 1826, στη μάχη των στενών της Βέργας, όπου ο Ιμπραήμ κατατροπώθηκε από τους Μανιάτες, η Ανδρονίκη ήταν παρούσα και τον Ιούλιο του 1826 εντάχθηκε στον τακτικό στρατό του Φαβιέρου και πήρε μέρος στη μάχη στο Χαϊδάρι.
Σ’ αυτή τη μάχη πληγώθηκε σοβαρά, αλλά σώθηκε χάρη σ’ έναν Γάλλο φιλέλληνα στρατιώτη, που την φυγάδευσε.
Τον Αύγουστο του 1827 επέστρεψε στο σπίτι της στο Οίτυλο.
Ήταν τότε που συναντήθηκε ξανά με τον γιο της μετά από τόσα χρόνια .
Η Ανδρονίκη απαγορεύοντας στο Νικόλα να περάσει την είσοδο του σπιτιού, φώναξε με τρομερή φωνή:
— Ποτέ ο Νικόλας Στάρκος δε θα ξαναπατήσει στο πατρικό του
σπίτι! Ποτέ!( από το μυθιστόρημα του Ιούλιου Βερν “Οι πειρατές του Αιγαίου”, στο οποίο η Ανδρονίκη είναι το κεντρικό πρόσωπο) .
Και μετά από αυτήν την τελευταία συνάντηση μάνας και γιου , η Ανδρονίκη έβαλε φωτιά στο σπίτι της, γιατί δεν ήθελε να μείνει πέτρα από το σπίτι, όπου γεννήθηκε ένας τέτοιος γιος και συνέχισε τον αγώνα της για την ελευθερία της πατρίδας.
Για το Λύκειον των Ελληνίδων Μεγάρων
Ιωάννα Γ. Μουρτζούκου
Εκπ/κος, Μέλος του ΛΕΜ