Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Στις δύσκολες μέρες του βίου μας, πάντα λιγοστεύουν οι φίλοι και τις περνάμε ΜΟΝΟΙ. Αντίθετα, στις μέρες τις ωραίες και τις καλές, περισσεύουν οι φίλοι και ο φθόνος των γνωστών! Έτσι όμως θα γίνεται στη ζωή, όσο οι άνθρωποι μένουν ίδιοι και δεν αλλάζουν. Στις αναμνήσεις μας, κρατάμε τις καλές μέρες που ζήσαμε. Επίσης, πάντα θυμόμαστε με νοσταλγία τα νιάτα μας, όσο δύσκολα να ήτανε τα χρόνια εκείνα. Ένα παλιό τραγούδι από την εποχή της νιότης μας, ζωντανεύει κάθε φορά που το ακούμε, μια ιστορία αγάπης, που νομίζουμε αιώνια. Ένα τραγούδι γίνεται αφορμή να θυμηθούμε γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος. Όταν ακούμε, για παράδειγμα στο ραδιόφωνο το δίσκο με την φωνή της Σοφίας Βέμπο να τραγουδάει το «παιδιά της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά», θυμόμαστε το έπος του σαράντα στα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου. Όταν ακούμε το τραγούδι ‘είσαι άγγελος ωραίος κι έχεις μάτια γαλανά», θυμόμαστε το χορό της τράτας στον Αϊ – Γιάννη την Τρίτη του Πάσχα.
Υπάρχουν βέβαια και τραγούδια, που μας θυμίζουν προσωπικές στιγμές του παρελθόντος. Για παράδειγμα, εμένα ένα παλιό τραγούδι, που σπάνια τώρα ακούμε, μου θυμίζει εκδρομή με την τελευταία τάξη του Γυμνασίου, που το τραγουδούσαμε. Ήταν το «χωρίσαμε ένα δειλινό με δάκρυα στα μάτια, η αγάπη μας ήταν γραφτό να γίνει δύο κομμάτια». Εκείνα τα χρόνια ο Νίκος Γούναρης τραγουδούσε στο ραδιόφωνο τη «σουσουράδα» που ψέματα του έλεγε αράδα και ο Μαρούδας το «απόψε σε θυμήθηκα για σένα δεν κοιμήθηκα», μαζί με το τρίο κιτάρα, που μετά τραγουδούσαν το «τρα λα λα, βρε ζωή παλιό μπαμπέσα» και το «άρχισαν τα όργανα σήκω απ’ την θέση σου».
Εκείνα τα χρόνια τις δεκαετίας πενήντα- εξήντα, κάθε τραγούδι είχε ωραία μελωδία και ρυθμό χορευτικό. Με άλλα λόγια, μπορούσες να χορέψεις με τα τραγούδια, από ταγκό, βαλς, τσάμικο, ζεϊμπέκικο, χασάπικο κ.τ.λ. Το τσιφτετέλι, μόνο οι γύφτισσες το χόρευαν, ενώ τώρα χορεύουν τσιφτετέλι τούρκικο, οι περισσότεροι.
Τα σύγχρονα τραγούδια δε χορεύονται τα πιο πολλά. Είναι τέτοιος ο ρυθμός τους, που μόνο η τραγουδίστρια πάνω στο πάλκο κάνει διάφορες φιγούρες, ενώ οι άλλοι από κάτω, με τα χέρια ψηλά κουνιούνται ρυθμικά πέρα δόθε! Είναι χορός αυτός; Εκείνα λοιπόν τα παλιά χρόνια, υπήρχαν τρεις κατηγορίες τραγουδιών, που διασκέδαζαν τον κόσμο. Τα Δημοτικά, τα ελαφρά ελληνικά και τα λαϊκά μαζί με τα ρεμπέτικα. Ήταν όλα χορευτικά εκτός από τις καντάδες και τα επιτραπέζια δημοτικά τραγούδια. Δεν κυκλοφορούσαν τότε πολλά αυτοκίνητα, ούτε μηχανάκια τις νύχτες, όπως τώρα, που σου ταράζουν τον ύπνο μες στα άγρια μεσάνυχτα.
Τότε στης νύχτας την σιγαλιά, άκουγες κανένα σκύλο να γαβγίζει και τριζόνι τα καλοκαίρια, που οι νύχτες μύριζαν γιασεμί. Το χειμώνα άκουγες το τραγούδι της βροχής στους τσίγκους και το φύσημα του δυνατού ανέμου σαν σφύριγμα στα σύρματα του ηλεκτρικού. Τώρα με τους πολλούς θορύβους των μηχανών, που ακούμε συνεχώς, έχουν επηρεαστεί και τα τραγούδια και ακούς ένα γκάπα – γκούπου ρυθμικό στα μοντέρνα τραγούδια, όπως ακριβώς και οι μηχανές στο ρελαντί! Είναι λέει μουσική ΡΑΠ, δηλαδή λόγια με ρυθμό .. μηχανής. Και μη χειρότερα!