Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Είναι γεγονός ότι, στις μέρες μας, οι περισσότεροι νέοι και νέες έχουν καταληφθεί από μια δίψα για διασκεδάσεις και απολαύσεις. Θέλουν να χαρούν το σήμερα, λες και δεν υπάρχει αύριο.
Αντίθετα, οι προηγούμενες γενιές, ιδίως οι μετά την Κατοχή, βασανισμένες από ανέχεια και στερήσεις, κυνηγημένες από πικρές των πολέμων αναμνήσεις, ήταν αναγκασμένες να μη μπορούν να χαρούν όσα η εποχή τους είχε να τους προσφέρει. Είχαν τη δυνατότητα να ονειρεύονται μόνο ένα καλύτερο αύριο και γι΄αυτό έπρεπε να αγωνιστούν.
Σήμερα, με την οικονομική κρίση, το πιο μεγάλο βάρος το σηκώνουν οι γονείς και οι παππούδες! Βέβαια υπάρχει μεγάλη ανεργία στους νέους και αυτό τους προκαλεί μεγάλο ΑΓΧΟΣ.Οι περισσότεροι νέοι, έχουν γίνει βιαστικοί και πιο απαιτητικοί από άλλοτε. Είναι ανυπόμονοι και τα θέλουν ΟΛΑ τώρα! Τρέχουν πίσω από κάθε τι που λάμπει, από κάθε τι φανταχτερό. Διεγερμένοι οι νέοι μας από τις πάρα πολλές προσκλήσεις και διαφημίσεις, πολιορκημένοι από δελεαστικές προσκλήσεις, εύκολα παρασύρονται. Έτσι και οι σχέσεις τους τελικά, γίνονται «επιδερμικές», σύντομες και εναλλασσόμενες. Όμως οι ψυχές τους μένουν άδειες και οι καρδιές τους κλειδωμένες. Παραμένουν βέβαια κατά βάθος παιδιά, οι νέοι μας και ρομαντικοί, γι’ αυτό κάποιες ώρες βυθίζονται στη θλίψη και είναι κρίμα. Τους λείπουν δηλαδή αυτά που πρέπει να έχουν, όπως δουλειά και έχουν αυτά που δεν έπρεπε να έχουν, όπως απολαύσεις χωρίς φραγμούς.
Στερούνται τη χαρά της δημιουργίας και της προσφοράς. Τους λείπει το όνειρο, που είναι το πιο σημαντικό. Τους ενοχλεί που παίρνουν από τους γονείς τους το χαρτζιλίκι τους και δε δίνουν, δεν προσφέρουν τίποτα .Αισθάνονται λοιπόν και ενοχές .
Είναι πολλοί που πιστεύουν ότι ευτυχία είναι να τα έχει κανείς ΟΛΑ. Κάνουν λάθος. Μεγάλη δόση ευτυχίας κρύβεται στην εγκράτεια, στην αυτοκυριαρχία. Πραγματικός ήρωας είναι αυτός που μπορεί να ελέγχει τις επιθυμίες του και να μην παρασύρεται από αυτές.
Ζούμε σε έναν κόσμο αντιθέσεων, στο πνευματικό και στο υλικό πεδίο. Στο καλό ανάμεσα και στο κακό , στο όμορφο και στο άσχημο ,στο ζεστό και στο κρύο, στο φωτεινό και στο σκοτεινό κτλ. Εμείς πρέπει να βρούμε το «μέτρο», δηλαδή να βρούμε την αρμονική ισορροπία. Λέμε λάθος ότι «το πάν μέτρον άριστον». Το σωστό είναι «μέτρον άριστον», γιατί δεν είναι άριστο κάθε μέτρο.
Αυτό πρέπει να κάνουν οι νέοι μας σήμερα. Να ασκηθούν στην εγκράτεια. Να μην παρασύρονται από τις επιθυμίες τους. Να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Να ψάξουν για προσωρινή δουλειά. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Να αποφεύγουν ακραίες καταστάσεις και να είναι αισιόδοξοι. Τελικά κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια καινούργια μέρα για ένα άλλο ξεκίνημα προς ένα καλύτερο μέλλον. Υπάρχει ελπίδα. Ας μην ξεχνάμε, ότι και την πιο σκοτεινή νύχτα, ακολουθεί πάντα το ξημέρωμα.