γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Με αξίες πνευματικές μεγαλουργήσαμε και πορευθήκαμε στους αιώνες. Τώρα τις χάνουμε μία μία, γι’ αυτό… προκόψαμε! Αδιαφορήσαμε για κάθε παραδοσιακή συνήθεια, ως δήθεν οπισθοδρομική. Συμπεριφερόμαστε σαν… Αμερικανοί, δηλαδή καθιερώσαμε για εθνικό μας ποτό το ουίσκυ και κάναμε εθνική μας ενδυμασία, άντρες και γυναίκες, το τζιν παντελόνι και οι περισσότερες γυναίκες το… σχισμένο τζιν!
Η πρόοδος όμως πρέπει να γίνεται με βάση την παράδοση, τις διαχρονικές δηλαδή αξίες. Η παράδοση του λαού μας, είναι λουλούδι, που φύτρωσε πάνε σε κόκκαλα ηρώων και σε πέτρες. Ο τόπος μας είναι ξέχειλος από ερείπια με ιερές μνήμες και όπου να σκάψεις, θα τα βρεις. Όταν οι πρόγονοί μας έχτιζαν την κρήνη του Θεαγένους, άλλοι λαοί της Ευρώπης, που σήμερα μας κουνάνε το δάχτυλο, ζούσαν σε άγρια κατάσταση πάνω στα δεντρά! Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι βασισμένοι στην παράδοση, που μπορούν να μας οδηγήσουν στην πρόοδο και στην οικονομική ανάπτυξη. Για παράδειγμα, έχουμε περίφημα παραδοσιακά υφαντά, κεντήματα, παντόφλες κεντητές, κλπ .Με τους σύγχρονους «ασάϊτους» αργαλειούς και πλεκτομηχανές , με ενσωματωμένους υπολογιστές, μπορούμε αυτά τα παραδοσιακά αριστουργήματα να τα παράγουμε πιο εύκολα και γρήγορα σε χαμηλές τιμές και να τα «πλασάρουμε» στις αγορές. Για να φτιάξει ένα παραδοσιακό υφαντό άλλοτε μια γυναίκα, δούλευε μήνες ολόκληρους, ενώ με τις σύγχρονες μηχανές σε λίγη ώρα είναι έτοιμο και χωρίς ελαττώματα.
Γενικά, έχουμε «κοντή» μνήμη και δεν ξέρουμε ή ξεχνάμε ακόμη και το πρόσφατο παρελθόν μας, την Ιστορία μας, όπως δηλαδή και τα πατροπαράδοτα.
Με αφορμή την καταστροφική πλημμύρα, στις 15 Νοεμβρίου 2017, που κτύπησε σκληρά όχι μόνο τη Μάνδρα αλλά και την Νέα Πέραμο, είναι ευκαιρία να ξεφυλλίσουμε την πρόσφατη ιστορία μας, για μια ανάλογη καταιγίδα.
Μετά την επανάσταση του 1821 και τους εμφυλίους πολέμους που ακολούθησαν , είχαμε και μια περίοδο στην πατρίδα μας με αδίστακτους ληστές , όπως ο λήσταρχος Νταβέλης και άλλους πολλούς , που τρομοκρατούσαν, άρπαζαν, σκότωναν. Οι Μεγαρίτες εκείνη την εποχή για να πάνε στην Αθήνα με τα κάρα ή και με τα πόδια ,συνήθιζαν να δίνουν ραντεβού με άλλους συμπολίτες, να συνταξιδέψουν όλοι μαζί, για το φόβο των ληστών. Το σημείο της συνάντησής τους, ήταν ένα πελώριο Πεύκο, εκεί που σήμερα είναι η Σχολή Πυροβολικού. Η περιοχή γύρω από αυτόν τον τεράστιο Πεύκο, πήρε την ονομασία ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΥΚΟ. Το 1918 μια μεγάλη καταιγίδα «κτύπησε» την περιοχή και ένας κεραυνός έκαψε το γιγάντιο πεύκο, αλλά η ονομασία της περιοχής παρέμεινε. Το 1929 η περιοχή αυτή αναγνωρίστηκε ως κοινότητα Νέας Περάμου. Η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ στις 6 Απριλίου 1921 γράφει, ανάμεσα στα άλλα για τα Μέγαρα και το περιστατικό του κεραυνού, που κατέκαψε το Μεγάλο Πεύκο το 1918.
Τον Σεπτέμβρη του 1922 οι πρόσφυγες από την Νέα Πέραμο της Μικράς Ασίας, εγκαταστάθηκαν πρώτα στην Κούλουρη. Από το 1925 άρχισε η σταδιακή εγκατάσταση των προσφύγων στο Μεγάλο Πεύκο, σε μισοτελειωμένο οικισμό. Το πρώτο σχολείο ήταν μια παράγκα, που τις Κυριακές γινότανε… εκκλησία! Στο σχολείο αυτό πρώτη δασκάλα, μόλις λειτούργησε, δίδαξε η συμπολίτισσα Μαρδίτσα Χαρμαντά το γένος Μπεναρδή. Την παράγκα, την είχε χρηματοδοτήσει ο τότε Πρωθυπουργός Θ. Πάγκαλος.
Από το 2011 με τον «Καλλικράτη», η Νέα Πέραμος και τα Μέγαρα ενώθηκαν και πάλι.