Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Τότε που τα σπίτια ήταν χαμηλά και τις δροσερές καλοκαιρινές νύχτες, το φεγγάρι σκάλωσε στης γαζίας το κλωνάρι και μοσχοβολούσαν τα βασιλικά, τότε ΟΛΑ κυλούσαν πιο ήρεμα και σε πιο αργούς ρυθμούς .
Στης νύχτας τη σιγαλιά, δεν την τάραζαν τα μηχανάκια χωρίς εξάτμιση, αλλά παρέες νεαρών, που σιγοτραγουδούσαν τον έρωτά τους, χωρίς να ενοχλούν. Δεν υπήρχανε τότε κλειδαριές ασφαλείας και οι πόρτες των σπιτιών έμεναν ξεκλείδωτες. Οι άνθρωποι ήσαν φτωχοί οι περισσότεροι στα Μέγαρα, αλλά δεν ήσαν κλέφτες. Τώρα συμβαίνει συχνά το αντίθετο!
Ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί και το κλίμα, αλλά όχι από μόνο του . Εμείς το αλλάξαμε που καταστρέφουμε το περιβάλλον. Σε όλους βέβαια αρέσουν οι αλλαγές κι αυτό είναι φυσικό, όχι όμως προς το χειρότερο, αλλά προς το καλύτερο.
Δεν είναι κάθε τι παλιό για πέταμα, ούτε για γκρέμισμα, γιατί τότε θα έπρεπε να γκρεμίσουμε και τον… Παρθενώνα και όλα τα παλιά μνημεία και έργα τέχνης!
Άλλοτε λοιπόν στην παλιά μας γειτονιά, ξέραμε τα βάσανα και τις χαρές των γειτόνων και τους παραστεκόμαστε στα δύσκολα και χαιρόμαστε στις χαρές τους. «Ο Θεός και ο γείτονας» λέγαμε και είχαμε δίκιο, γιατί ο γείτονας έτρεχε πρώτος όταν είχαμε ανάγκη βοήθειας. Σήμερα ούτε καλημέρα δε λέμε είτε γιατί δε γνωριζόμαστε είτε γιατί δεν… βλεπόμαστε. Και πώς να βρεθούμε, αφού η τηλεόραση μας κρατάει κλεισμένους στα σπίτια μας και μας αποβλακώνει;
Άλλοτε καθισμένοι σε πουριά, έξω από τις αυλόπορτες, συζητούσανε φιλικά για τις δουλειές τους και για τις στενοχώριες τους. Άνεργοι δεν υπήρχανε τότε στα Μέγαρα, ούτε για δείγμα! Οι περισσότεροι ήσαν τότε γεωργοί και αργότερα πτηνοτρόφοι. Και οι πιο φτωχοί είχανε ένα μικρό κομματάκι γης να καλλιεργήσουν, για να «βγάλουν το ψωμί τους». Άμα έλειπε κι αυτό, τότε πήγαιναν εργάτες, να σκάψουν «κουμούλια» σε αμπέλια συμπολιτών. Παιδιά ορφανά από πατέρα και φτωχά, έμπαιναν στη βιοπάλη από τη τρυφερή τους ηλικία και μάθαιναν μια τέχνη κοντά σε τεχνίτες ξυλουργούς, χτίστες, κτλ.
Τότε όλοι δούλευαν πολύ και καθόντουσαν λίγο, ενώ σήμερα κάνουν το αντίθετο, γι΄αυτό έχουν άγχος κι νιώθουν πλήξη ,που συχνά γίνεται θλίψη .
Σε λίγα χρόνια στα Μέγαρα δεν θα υπάρχει ούτε παλιά ούτε… καινούργια γειτονιά, όπως τώρα στην Αθήνα. Είναι γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες ,αντιγράφουμε πιστά την κάθε… ασχήμια της Αθήνας. Έτσι κι εδώ έχουμε πλέον «μποτιλιάρισμα» αυτοκινήτων στην 28ης Οκτωβρίου και όχι μόνο. Έχουμε κι εδώ αύξηση της εγκληματικότητας, πολλούς μετανάστες, θορύβους και άλλα παρόμοια, όπως στην πρωτεύουσα.
Είναι λοιπόν σίγουρο, ότι όπως στην Αθήνα, δεν υπάρχουν πλέον γειτονιές, αφού όλοι είναι άγνωστοι μεταξύ τους, επιφυλακτικοί και δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, το ίδιο θα συμβεί και στα Μέγαρα. Είναι απλώς θέμα χρόνου. Και μη χειρότερα.