Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Η δύναμη της πατρίδας μας υπήρξε πάντα πνευματική και ηθική. Ο λαός μας είχε αξίες, γι’ αυτό και είχε άξιους ηγέτες. Σήμερα τις χάνει μία-μία. Άβουλος, μοιραίος και παγιδευμένος είναι τώρα τούτος ο λαός, όπως τον θέλουν οι κυβερνώντες. Μας θέλουν δηλαδή ημιμαθείς, μέτριους σε γνώσεις και όχι άριστους για να μας «χρησιμοποιούν» και να μας «δουλεύουν» κανονικά.
Με την καλλιέργεια όμως του πνεύματος και με την «ευγενή άμιλλα», γινόμαστε απαιτητικοί, ορθώνουμε μέσα μας αρχές και γι’ αυτό δε δεχόμαστε ταπεινώσεις, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Η γενιά που φεύγει, αφήνει πίσω της έναν κόσμο χωρίς αξίες και άξιους, που επικοινωνούν μεταξύ τους με μηνύματα στο κινητό, δηλαδή ζούνε σε έναν αφύσικο και ψυχρό κόσμο, εικονικής πραγματικότητας!
Είναι καιρός λοιπόν να θυμηθούμε τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας πρέπει. Όσο πιο καλά γνωρίζουμε το παρελθόν του λαού μας, τόσο πιο καθαρά βλέπουμε και καταλαβαίνουμε το παρόν και τόσο πιο σίγουρα προβλέπουμε το μέλλον.
Ο Μεγαρικός λαός είναι βαρυφορτωμένος, όχι μόνο με δόξα και μεγαλεία, αλλά και με πολλά βάσανα, σε περιόδους σκλαβιάς, που τα αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια, παραμένοντας πιστός στα πατροπαράδοτα.
Ας γυρίσουμε λοιπόν το χρόνο προς τα πίσω και ας ταξιδέψουμε στα Μέγαρα του 1941, δηλαδή στον πρώτο χρόνο της ιταλικής κατοχής, τότε που κυμάτιζε στο «Κυριακούλειο» η ιταλική σημαία, γιατί εκεί ήταν το φρουραρχείο και στο Γυμνάσιο που είχε γίνει στρατώνας. Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου έκαναν μάθημα σε κάποιες αποθήκες, απέναντι από την Μητρόπολη. Τότε λοιπόν η γαλανόλευκη σημαία μας ήταν ένα απαγορευμένο σύμβολο!
Πηγή των περιστατικών, που γράφω παρακάτω, είναι το ημερολόγιο συμπολίτη μας.
Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 1941: Σε πέντε μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από το υπερήφανο ΟΧΙ στους Ιταλούς, που τους νικήσαμε. Όμως τον Απρίλη του 1941 μας επιτέθηκαν και οι Γερμανοί ! Πώς να τα βγάζαμε πέρα με δύο αυτοκρατορίες; Έτσι οι νικημένοι Ιταλοί είναι τώρα οι κατακτητές. Ο φρούραρχος λοιπόν, κάλεσε τον γυμνασιάρχη Νιόνιο Παπαθανασίου το πρωινό εκείνο κι αυτός έστειλε τον υποδιευθυντή Ιωάννη Αντωνίου καθηγητή μαθηματικών. Ο Ιταλός φρούραρχος έξαλλος είπε στον Αντωνίου, να μην τολμήσουν την προσεχή Κυριακή 26 Οκτωβρίου να κάνουν γιορτή της σημαίας στο Γυμνάσιο. Ο καθηγητής είπε ότι αυτη είναι εντολή του επιθεωρητή , για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912 όπως κάθε χρόνο . Ο Ιταλός του είπε να φέρει αυτή την γραπτή εντολή και πράγματι ο Αντωνίου του την πήγε. Μετά από λίγες ώρες, ήρθε άλλη εντολή, από τον επιθεωρητή, που ανακαλούσε την πρώτη και ματαίωνε τη γιορτή της σημαίας. Είχε προφανώς ειδοποιήσει ο φρούραρχος τον στρατηγό Karlo Beloso στην Αθήνα και εκείνος διέταξε τη ματαίωση της γιορτής της ελληνικής σημαίας.
Θλίψη και κατήφεια στα πρόσωπα των μαθητών και των μαθητριών όταν έμαθαν ότι δε θα γίνει η γιορτή της γαλανόλευκης και της επετείου απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τον ελληνικό στρατό στις 26-10-1912. Δε θα έβλεπαν έστω και για ένα πρωινό την ελληνική σημαία να κυματίζει στο σχολείο τους. Οι γαλανόλευκες θα παρέμεναν κρυμμένες στις κασέλες για τρία ακόμη χρόνια, μέχρι 9-10-1944.
Και όμως! Δυο μέρες μετά, δηλαδή το Σάββατο 25 Οκτωβρίου 1941 το μεσημέρι, οι Μεγαρίτες έκπληκτοι είδαν να κυματίζει η γαλανόλευκη στο πιο ψηλό σημείο των Μεγάρων ! Στο κοντάρι της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου. Η συγκίνηση του κόσμου ήταν μεγάλη και όλοι βγήκαν από το σπίτι τους να καμαρώσουν την ελληνική σημαία. Αυτό κράτησε δυστυχώς λίγες ώρες, γιατί έτρεξαν οι «καραμπινιέροι» και την κατέβασαν. Οι επίτροποι και ο ιερέας αφέθηκαν ευτυχώς ελεύθεροι το βράδυ γιατί δικαιολογήθηκαν, ότι έτσι έκαναν πάντα παραμονή του Αγίου Δημητρίου και δεν ήξεραν ότι αυτό είχε απαγορευτεί .Έστω και για λίγες ώρες οι Μεγαρίτες ένιωσαν τον αέρα της λευτεριάς .