Ο Πρώην Πρόεδρος του Δημ. Συμβουλίου Παιδίατρος Λουκάς Μπισταράκης γράφει:
[quote]”Χωρίς φόβο και πάθος”[/quote]
Παρακολούθησα στο Site του Δήμου μας τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Υπό την εξαίρετη προεδρία του κ. Γ. Μιχάλαρου. Ακούστηκαν ο γνώμες όλων και ήταν εξαιρετικές. Με εντυπωσίασε όμως, η εισήγηση του Δημ. Συμβούλου κ. Ιωάννη Μιχάλαρου. Τι είπε περίπου «Την πόλη μας υποβαθμίζει η οπτική, ακουστική, οσφρητική, ρύπανση. Καθώς και η κυκλοφοριακή αναρχία. Κατά τη γνώμη του, πάντα, ευθύνονται όλες οι διοικήσεις, η δε σημερινή, δεν λαμβάνει μέτρα, για να αντιμετωπίσει το κακό. Και για τη θεραπεία του κακού, χρειάζεται γενική κινητοποίηση, του κάθε πολίτη, της κάθε γειτονιάς.»
Στο βίντεο φαίνεται ότι η πρόταση αυτή δημιούργησε έκπληξη και αμηχανία. Διότι έκανε διάγνωση των αιτιών της παρακμής και όταν έχεις διάγνωση προχωράς στη θεραπεία. Ο λαός μας είναι καλός και ευαίσθητος, παράδειγμα οι κάτοικοι της περιοχής των οδών Τεπελενίου και Ρ. Φεραίου ανάστατοι για τα τροχαία ατυχήματα, προσήλθαν στο Δ. Συμβούλιο και ζήτησαν λύσεις και εκείνοι του Μελιού, μπρος στην επίθεση των ληστών, δημιούργησαν ομάδες περιφρούρησης, για να προστατευθούν. Καθοδήγηση θέλει ο λαός μας.
Η αιτία της παρακμής είναι ότι εδώ περάσανε άνθρωποι ανιστόρητοι, αντιπνευματικοί και απαίδευτοι.
Είναι φανερό ότι δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς σύγχρονη πόλη στον ξεπεσμό της πόλης μας. Είναι δε αισθητή η έλλειψη δημιουργικότητας ικανής με γνώση, αίσθημα, και θέληση να πολεμήσει τις δυνάμεις του κακού. Κανένα ιερό αίσθημα δε νιώθουμε για τα βουνά, τους λόφους, τις πηγές, τους γκρεμούς, της σπηλιές αυτής της γης. Οι πρόγονοί μας είχαν θρησκευτικό σεβασμό και αυτόν τον σεβασμό τον βρίσκουμε στη λαϊκή παράδοση.
Διότι η γη τούτη έχει το προνόμιο να διδάξει μια από τις πιο υψηλές μορφές της αποκάλυψης του παγκόσμιου λόγου στον άνθρωπο. Και τη μορφή αυτή την έπλασε ο αρχαίος καθ’ ομοίωση της γης τούτης, την ανέσυρε μεσ’ από το χώμα της και τους βράχους της. Η αττική πήρε τη μορφή που οι κοσμογονικές δυνάμεις του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα της έδωσαν. Σ’ αυτήν την κοσμογονική στιγμή ανάγεται η μορφή της. Σ’ αυτήν οι μύθοι της.
Και είναι θεία η καταβολή της, όχι μ’ έννοια μεταφορική μα κυριολεκτική. Ο θεός μας παραστέκεται μόνο, όταν ακολουθούμε τους αιώνιους νόμους του. Το γέννημα τούτο ήταν βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα της φύσης, ήταν πλάσμα της πλήρους υπακοής στις Αρχές της.
Την καταστρέψαμε ανίδεοι την γη τούτη, που ήταν η μητέρα και η τροφός των κοσμογονικών Αττικών μύθων. Η γη τούτη, κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματος, που κατατρώει τις σάρκες του η αρρώστια. Και αν είχε μιλιά – και έχει, αλλά δεν την ακούμε- θα’ λεγε : « Δειλοί και αμαθείς και βάρβαροι, τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, ΤΟ ΛΙΚΝΟ, Η ΚΟΙΤΙΔΑ, Η ΜΗΤΡΑ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΔΟΞΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΗΣ; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου. ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΡΞ ΕΚ ΤΗΣ ΣΑΡΚΟΣ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΤΑΝ Η ΜΟΡΦΗ ΜΟΥ ΑΦΑΝΙΣΤΕΙ, Η ΔΙΚΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ; Δε βλέπω πια τους βωμούς των θεών επάνω στους λόφους και τα όρη μου, εκτός από τα γραφεία και τις μηχανές των εταιριών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας, σε σας δεν απόμεινε παρ’ η ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ, Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ. Τρισμέγιστη η ενοχή μας. Και όχι μονάχα απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν το ερώτημα θα πρέπει να ξέρουν πολύ καλά ότι η ανάγκη, αυτή καθεαυτή, δεν είναι αίτιας της καταστροφής. Η ΑΙΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΧΘΗΚΑΜΕ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ. Δηλαδή, είναι αναμφισβήτητο ότι πρέπει να δοθεί στο χρήμα μια θέση στην κοινωνία, αλλά ο ρόλος του αποβαίνει ΥΒΡΙΣ όταν τούτο ιδιοποιείται τις θέσεις που προορίζονται για τους ανθρώπους.
Αν απολύσουμε το χαλινό των ενστίκτων του κέρδους και της παραγωγής, θα καταλύσουμε τον έρωτά μας προς το ΚΑΛΛΟΣ, ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗ
Χρειάζεται, λίγο περισσότερη ανθρωπιά, βαθύτερη νόηση και ψυχική ευαισθησία κι αλλάζουν όλα : από την αρχική στάση ως τις λεπτομέρειες. Ένα πλέον νοήσεως, ένα πλέον ήθους και αισθαντικότητας, μας κάνει, αν έχουμε μέσα μας κόκκο ευαισθησίας, να επιτελέσουμε το αναγκαίο έργο για ν’ απαρτιώσουμε το είναι μας. Η ανταλλαγή ιδεών, η συνάφεια των ψυχών, η ευεργετική αλληλεπίδραση, είναι όρος απαράβατος της προαγωγής του εαυτού μας. Και η αρχή τούτη μας προϋποθέτει – για την κατάρτιση μέσα μας της καθολικής αλήθειας- την ιδανική παρουσία του διπλανού μας, μας επιβάλλει, αυτονόητα, την ανάγκη της συνεχούς επικοινωνίας και γνωριμίας των ψυχών. Επιβάλλεται, λοιπόν, η κοινωνία των ψυχών, η ελεύθερη, η υποχρεωτική εκδήλωση κι ανταλλαγή των ιδεών και των ευαισθησιών για την κατάρτιση και προαγωγή της πνευματικότητας των πολιτών της δημοκρατικής κοινότητας. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Μόνο έτσι θα επιστρέψουμε στον ΚΟΙΝΟ ΛΟΓΟ που είναι το θεμέλιο του τρόπου μας.
Λ. Μπισταράκης
ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ