Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Στις 29 Μαϊου 1453 έπεσε η πόλη και το Γένος των Ελλήνων βυθίστηκε στο πένθος. Το σκοτάδι της σκλαβιάς έγινε ακόμα πιο πυκνό και ο ζυγός πιο βαρύς, γιατί τότε διέφυγαν στη Δύση οι περισσότεροι δάσκαλοι και λόγιοι.
Οι παπάδες τότε ανέλαβαν και τον ρόλο του δασκάλου, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί η εκκλησία είχε ανάγκη από αναγνώστες, ψάλτες και κληρικούς. Δεύτερον, γιατί δεν υπήρχαν στη σκλαβωμένη Ελλάδα Σχολές να σπουδάσουν δάσκαλοι. Με τη δικαιολογία λοιπόν ότι οι παπάδες μάθαιναν σε δυο τρία αγόρια πώς να γίνουν ψάλτες ή κληρικοί, εκπαίδευαν «κρυφά» περισσότερα παιδιά. Αυτά ήταν τα λεγόμενα «κρυφά σχολειά».
Στα χρόνια εκείνα της σκλαβιάς, ήταν πάρα πολλά τα δεινοπαθήματα των Μεγαριτών, που ζούσαν σε καθεστώς τριπλής απειλής και τυραννίας, δηλαδή των Βενετών, των Τούρκων και των πειρατών! Από το 1670 περίπου και μετά, οι Τούρκοι δεν τολμούσαν να μείνουν στα Μέγαρα. Φοβόντουσαν τους πειρατές από τότε που με αρχηγό τον Κρεβελλιέ και άλλους 600 πειρατές με είκοσι καράβια, επιτέθηκαν και απήγαγαν τον Τούρκο Διοικητή , που κατοικούσε σε έναν πύργο στη Μάνη, πάνω στο λόφο του Αγίου Δημητρίου.
Από το 1772 και μετά οι Μεγαρίτες απέκτησαν προνόμια και οπλισμό, γιατί νίκησαν τους Αλβανούς μισθοφόρους του Σουλτάνου, που είχανε πνίξει στο αίμα την Επανάσταση στο Μωριά, στα γνωστά «Ορλωφικά».Οι Αλβανοί μετά από την ήττα τους διασκορπίστηκαν εκτός Μεγάρων ,όπως ήταν επόμενο .
Όταν ξεκίνησε η Επανάσταση την Άνοιξη του 1821, οι Μεγαρίτες έστειλαν τα γυναικόπαιδα στη Σαλαμίνα, γιατί το τείχος της Αγίας Τριάδας δεν είχε τελειώσει και ρίχτηκαν με ορμή στον αγώνα. Αργότερα, όταν τέλειωσαν το χτίστιμο του τείχους οχυρώθηκαν εκεί μέχρι το 1829.
Μερικοί ανόητοι λένε ότι η Επανάσταση δεν ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου, αλλά πιο πριν ή και αργότερα. Αυτή είναι μια λεπτομέρεια, που δεν έχει καμία ιστορική αξία. Και σε άλλα γεγονότα, όπως για παράδειγμα ,η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, δεν ξεκίνησε στις 17 Νοεμβρίου του 1973 αλλά πιο πριν και όμως αποφασίστηκε να γιορτάζεται στις 17 αυτή η επέτειος.
Η επανάσταση του 1821 κινδύνευσε να αποτύχει, από τη φαγωμάρα μας, αυτή την κατάρα της φυλής μας! Από τις 26 Νοεμβρίου του 1823 μέχρι τις 4 Ιουλίου του 1824 είχαμε τον πρώτο εμφύλιο. Το δεύτερο εμφύλιο, από το φθινόπωρο του 1824 μέχρι το Φεβρουάριο του 1825. Τελικά ελευθερώθηκε η πατρίδα μας από τον τουρκικό ζυγό.
Η 25η Μαρτίου λοιπόν είναι μια επέτειος που θα πρέπει ΟΛΟΙ οι Έλληνες να τιμούμε, γιατί εκείνοι οι πρόγονοί μας πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της Λευτεριάς.Ας είναι αιωνία η μνήμη .
Όπως κάθε χρόνο έτσι και προχθές την Τετάρτη 22 Μαρτίου στο τείχος της Αγίας Τριάδας σε μια σεμνή τελετή, όπως αρμόζει στους ήρωες, ο Δήμος και ο Σύλλογος Αποστράτων Ενόπλων Δυνάμεων τίμησαν τη μνήμη των αγωνιστών Μεγαριτών του 1821 και μπράβο τους.
Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
Στα χρόνια της Κατοχής, 1941-1944, οι κατακτητές είχαν απαγορεύσει τον εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου, όπως ήταν φυσικό. Είχανε μάλιστα προειδοποιήσει, ότι θα τιμωρούσαν σκληρά όποιον θα τολμούσε να τιμήσει την επέτειο.
Ξημέρωσε η 25η Μαρτίου του 1942 στα Μέγαρα και θα ήταν η ΠΡΩΤΗ φορά, που θα έμενε το μνημείο των Ηρώων μας, χωρίς ούτε ένα στεφάνι!
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου τέτοια μέρα έκαναν παρέλαση, ενώ κατέθεταν στεφάνι την παραμονή το απόγευμα στο «λιοντάρι» που τότε ήταν τοποθετημένο εκεί όπου είναι σήμερα το κτίριο του Μουσικού Ομίλου στα Πευκάκια. Δυο μαθήτριες όμως η Ανθή Καραγιώργου και η Παναγιώτα Καριοφύλλη, μαζί με άλλες συμμαθήτριές τους έφτιαξαν ένα δάφνινο στεφάνι όπως κάθε χρόνο. Το τύλιξαν σε ένα σεντόνι, γιατί να μην το δούνε οι Γερμανοί, το πήγανε στο μνημείο και το κρέμασαν στο λαιμό του λιονταριού! Ένας συμμαθητής τους, φωτογράφισε τη σκηνή αυτή.Ξημερωσε η 25 Μαρτίου 1942 και το μαρμάρινο λιοντάρι ήταν δαφνοστεφανωμένο , όπως πάντα τέτοια μέρα .
Επικοινωνία με αναγνώστες
Με πήρε στο τηλέφωνο μια νεαρή αναγνώστρια και μου είπε ότι διαφωνεί με αυτά που έγραψα στο προηγούμενο άρθρο μου. «Δεν είναι περισσότερες οι απιστίες τώρα των γυναικών από άλλοτε», μου είπε. «Τώρα είναι τα μέσα περισσότερα και δεν μπορούν να κρυφτούν όπως τα περασμένα χρόνια».
Είναι γεγονός ότι ένα ποσοστό γυναικών και ένα μεγαλύτερο ανδρών, ανέκαθεν ψάχνει ευκαιρία για να κάνει απιστία. Στην εποχή μας οι ευκαιρίες είναι πιο πολλές, γιατί οι γυναίκες δεν είναι περιορισμένες τόσο, όπως παλιά, γι’ αυτό και οι απιστίες είναι περισσότερες τώρα.
Η εργαζόμενη γυναίκα απέκτησε την «ελευθερία» της, δηλαδή το δικαίωμα στις «χαρές» της ζωής, αλλά το έχει… παρακάνει στην εποχή μας , όπως και οι άνδρες .
Τέλος, να θυμίσουμε ότι πια δε λέμε τη λέξη «κερατάς», ως βρισιά.
Παράθυρο: Παρέλαση μαθητριών με την τοπική μας ενδυμασία, τα κατιφένια, στις 25 Μαρτίου 1960.